W ostatnich dekadach musical jako pełnoprawny gatunek artystyczny i ważny tekst kultury bierze udział żywiej niż dotąd w dyskusji nad pamięcią (o) przeszłości. Czyni to na wiele sposobów, łącząc np. tryb „sprawozdawczy” (faktograficzny), swoiście apologetyczny i ściśle krytyczny. Jego popularna forma daje twórcom możliwość dotarcia do szerokich kręgów odbiorczych. Podjęty temat gwarantuje, że refleksja o przeszłości będzie stosownie pogłębiona, a „pretekst do śpiewania” stanie się w rzeczywistości sceny ważną wypowiedzią merytoryczną.